Της Φέφης Τζουανοπούλου

Η καταγγελία της Ένωσης Ιατρών Νομού Αχαΐας για παράνομη τοποθέτηση συντονιστή Διευθυντή στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου «Άγιος Ανδρέας» εγείρει πολλά ερωτηματικά στην άσκηση πολιτικής με κατευθυνόμενη γραμμή σε ένα τόσο νευραλγικό τομέα, όπως είναι η Υγεία. Σε μια  αναγκαία, λόγω των οικονομικών συγκυριών, υποδομή στη δημόσια υγεία, αυτή υποβάλλεται από τις ματαιοδοξίες των ημετέρων της πολιτικής σκηνής ή οφείλει να πληροί αξιοκρατικά στοιχεία;Για τον όποιο άνδρα της πολιτικής δεν υπάρχει συναίσθηση ευθύνης, όταν προσπαθεί να βολέψει τα «δικά του» παιδιά, που έχουν εισιτήριο την κομματική τους ταυτότητα, ανεξαρτήτως γνώσεων, καταρτίσεων, εμπειρίας; Το βόλεμα των ημετέρων αποτελεί ηθική ικανοποίηση για τον τυχόντα πολιτικά προστατευόμενο, αλλά εμφανή ένδειξη αναξιοκρατίας στην κάλυψη διευθυντικών θέσεων.

Η άσκηση πολιτικής στον τομέα της υγείας θα έχει θετική κριτική, όταν παρακάμπτει διαφανείς διαδικασίες; Κριτής όλων είναι ο λαός. Ο ασθενής, που καταφεύγει στα δημόσια νοσοκομεία δεν αναγνωρίζει τον επιστήμονα, τον εργάτης της υγείας από τον τοποθετημένο πολιτικά υπεύθυνο; Ο λαός καταλαβαίνει και κρίνει. Και δεν μπορεί βέβαια να αξιολογήσει τις επιστημονικές, εξειδικευμένες γνώσεις, αλλά μπορεί να αναγνωρίσει τον υπεύθυνο επιστήμονα, που τηρεί τον όρκο του Ιπποκράτη και ζει για τριάντα χρόνια στους διαδρόμους του νοσοκομείου, παραβλέποντας όποιες προσωπικές ικανοποιήσεις, για να ασκήσει το κοινωνικό του λειτούργημα.

Άνθρωποι, που έχουν θυσιάσει τη ζωή τους, διαβάζοντας και ακολουθώντας τις εξελίξεις της επιστήμης, προκειμένου να ιάσουν τον ασθενή, που τυγχάνει στις μέρες μας και αδύναμος οικονομικά. Επέλεξαν να υπηρετήσουν τη δημόσια υγεία, άσχετα, αν μπορούσαν να επιλέξουν πιο εύκολες για αυτούς κοινωνικές και οικονομικές καταξιώσεις. Ο γιατρός του ΕΣΥ είναι εξοικειωμένος με τις συνθήκες εργασίας, που δεν συνάδουν με το ιατρικό βεληνεκές, αλλά παρέχουν βοήθεια στο συνάνθρωπο.

Σε μια κρίση αξιών, γιατί να επιβραβεύουμε τον «μεταμφιεσμένο» λειτουργό της υγείας, που υιοθετεί πλάγιες μεθόδους για την ψεύτικη, κατά τα άλλα, κοινωνική του υπόσταση; Τομείς, όπως η υγεία, γίνονται αντικείμενο διακυβευόντων. Και δεν είναι μομφή για την άσκηση της πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά της εκάστοτε πολιτικής, που θέλει να δώσει παραδείγματα κοινωνικής αναξιοκρατίας.

Σε πολλούς χώρους σημειώνονται τέτοιες τακτικές, αλλά στο συγκεκριμένο χώρο επαναλαμβάνονται, αφού ο αείμνηστος πρώην Διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής Χρίστος Φραγκίδης, αναγκάστηκε να κάνει καθιστική διαμαρτυρία το 1995, προκειμένου  να διεκδικήσει το αυτονόητο, την αξιοκρατία στην κάλυψη τέτοιων θέσεων, που αμαυρώνονταν από άλλα «πολιτικά» παιδιά εκείνης της εποχής. Οι κυβερνήσεις άλλαξαν, αλλά η νοοτροπία, παραμένει ίδια…