Γιάννης Καλλιάτσος: Αφιερωμένο στους νταήδες των ΤΕΠ

ΜΕΡΑ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ

 
ΩΡΑ 14.30. ΑΡΧΗ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ..

Κατεβαίνεις στα επείγοντα με το στηθοσκόπιο κι ένα βιβλίο χαιρετάς τους νοσηλευτές και εύχεσαι την μικρότερη δυνατή προσέλευση και τα πιο ελαφρά περιστατικά..
Οι νοσηλευτές μαζεμένοι σαν ετοιμοπόλεμοι στρατιώτες κι εσύ ρωτάς αν περιμένει κάποιος..
Σου απαντάνε καταφατικά και παρατάς το νεράκι υποδεχόμενος τον πρώτο σου ασθενή..
”Τι έχετε κύριε?΄΄
“Τίποτα γιατρέ, η πίεσή μου ανεβαίνει”
Εντάξει λες, εύκολο περιστατικό και ξεκινάς..

ΩΡΑ 17.25
Αρχίζουν πλέον να μαζεύονται αρκετοί… Αισθάνεσαι λίγο πιο έντονο το αίσθημα της πείνας… Μιλάς με τον συνάδελφό σου να σε καλύψει λίγο να φας κάτι…
Κατεβαίνεις και αφού τρως γρήγορα κάθεσαι με κλειστά τα μάτια για 2 λεπτά…
Και χτυπάει το τηλέφωνο..
“Που είσαι? Έχουμε πνευμονικό οίδημα. Έλα λίγο πάνω”
Αισθάνεσαι μια υπνηλία και θες καφέ… δεν προλαβαίνεις όμως…

ΩΡΑ 18.05
Παλεύουν δυο γιατροί και δυο νοσηλευτές να βρουν φλέβα σε έναν ασθενή με πίεση απροσδιόριστη…
Την πόρτα απέξω χτυπάνε δυο κύριοι..
“Τι θα γίνει ? Περιμένουμε ήδη 20 λεπτά”
“Περιμένετε λίγο σας παρακαλώ” φωνάζει η υπεύθυνη ..
Ασυναίσθητα κοιτάζω τις νοσηλεύτριες που προσπαθούν ακόμα ενώ εμείς βλέπουμε ήδη τα επόμενα..
“Φωνάξτε αναισθησιολόγο”

ΩΡΑ 19.50..
Ανεβαίνεις  λίγο στην κλινική κι αισθάνεσαι άνθρωπος… Κάνεις λίγο πλάκα, βλέπεις τηλεόραση κι ετοιμάζεις καφέ..
Ηρεμία..
Ένας φίλος σε παίρνει τηλέφωνο και σου λέει ότι το βράδυ θα μαζευτεί σπίτι του όλη η παρέα να δει τον αγώνα..
Γαμώ την τύχη μου σκέφτεσαι. ..
“Άλλο επάγγελμα δεν υπήρχε ρε γαμώτο?”
Μια νοσηλεύτρια εξηγεί στο παιδί της ότι θα γυρίσει το βράδυ σπίτι και ότι πρέπει να ακούει τον μπόμπα…

ΩΡΑ 21.25
Σειρήνες ΕΚΑΒ …
43χρονος χωρίς σφυγμό…
Όλη η οικογένεια περιμένει… Δυο μικρά παιδάκια παίζουν στο προαύλιο..
Μαλάξεις… Αδρεναλίνη..
Όλοι σε ένταση…
“Όχι ρε γαμώτο… είναι νέος”

ΩΡΑ ΘΑΝΑΤΟΥ 22.Ο2
“Κυρία μου δυστυχώς…”
Κλάματα, κατάρες , νοσηλευτές και γιατροί συννεφιασμένοι…
Η πόρτα ανοίγει… Ένας μεθυσμένος βρίζει θεούς και δαίμονες..
”Περιμένω μια ώρα… Εμείς σας πληρώνουμε”
Ψιλοθολώνεις..
Ένα χέρι ενός επιμελητή σε κρατάει…

ΩΡΑ 00.45
Είναι ώρα σου να ξεκουραστείς..
Μπαίνεις στο δωμάτιο, κλείνεις το φως και θυμάσαι τον 43χρονο…

ΩΡΑ 2.23
Γυρίζεις πλευρό…
“Έχω ακόμα μιάμιση ώρα”

ΩΡΑ 4.10
Ξυπνάς-γιατί πότε κοιμήθηκες-και προσπαθείς να συνέλθεις…
Κατεβαίνεις στα ΤΕΠ..
Οι νοσηλευτές σου προσφέρουν καφεδάκι…
Εφτά εκκρεμότητες..

ΩΡΑ 06.45
Μια γιαγιούλα ενημερώνεται ότι ο σύζυγός θα μπει στην κλινική …
“ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ… Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΠΙΣΩ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ”
Κοιτάζεις την γιαγιά και χαμογελάς..

ΩΡΑ 07.45..
Βγαίνεις από τα ΤΕΠ και βλέπεις φως του ηλίου..
Πειράζεις συναδέλφους, ευχαριστείς και καλημερίζεις τους νοσηλευτές και ανεβαίνεις  κλινική..
Ο 43 χρονος ακόμα στο μυαλό σου… και η οικογένειά του..

ΩΡΑ 11.40
Ξεκινάς με την τσάντα σου για το σπίτι ..
Μιλάς επίτηδες με τους φίλους σου για τον χθεσινό αγώνα για να ρίξεις ταφόπλακα στην εφημερία..
Τον 43χρονο όμως και όλους αυτούς που είδες τους βάζεις σπίτι σου…

ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ,ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΟΦΟΡΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΥΠΟΤΙΜΗΘΗΚΑΝ…