Γιατί και ο λόγος είναι πράξη. Κείμενο από μέλη του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης (ΚΙΑ) Θεσσαλονίκης

Γιατί και ο λόγος είναι πράξη. Κείμενο από μέλη του ΚΙΑ Θεσσαλονίκης

 

Όσες και όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο είμαστε άνθρωποι που στους καιρούς της κρίσης αγωνιστήκαμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για το αγαθό της Δημόσιας Υγείας.

Συναντηθήκαμε στα Κοινωνικά Ιατρεία Αλληλεγγύης (ΚΙΑ), στα Νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας τότε που οι ανασφάλιστοι πετάγονταν έξω από το σύστημα υγείας, τότε που η περίθαλψη θεωρούνταν αγαθό απόλυτα εξαρτημένο από την οικονομική και εργασιακή κατάσταση του ασθενούς. Στα χρόνια που η «αγορά» «αλώνιζε» στα δημόσια νοσοκομεία και η κουλτούρα του κέρδους υποβάθμιζε τις δημόσιες δομές, ώστε να ευτελιστούν περισσότερο και να οδηγηθούν στην ιδιωτικοποίηση.

Ακόμα έχουμε μπροστά μας τις εικόνες από το πλήθος των ανθρώπων που συνέρρεαν στα ΚΙΑ της χώρας για την παροχή πρωτοβάθμιας περίθαλψης, για να πάρουν δωρεάν τα φάρμακά τους, για να αγωνιστούν μαζί μας ενάντια στον αποκλεισμό από τα δημόσια νοσοκομεία.

Αποκαλύψαμε αυτό το αίσχος, κατονομάσαμε τους υπεύθυνους και με πολύ κόπο προσπαθήσαμε να απαντήσουμε στις ανάγκες των αρρώστων, που δεν είχαν λεφτά για γιατρό. Δεν περιμέναμε τον ΣΥΡΙΖΑ να μας αναλάβει και να λύσει όλα τα προβλήματα. Δημιουργήσαμε τα ΚΙΑ, χώρους κινηματικούς, χώρους ρωγμής και έμπρακτης στήριξης της κοινωνίας, παίρνοντας στα χέρια μας, μαζί με την κοινωνία, την υπόθεση των ανασφάλιστων, των χωρίς χαρτιά, των προσφύγων.

Ακριβώς γι’αυτό, επειδή κινούμαστε έξω από τη λογική της «ανάθεσης», δεν περάσαμε τον υπόλοιπο χρόνο των ματαιωμένων προσδοκιών καταγγέλλοντας ακίνητοι τις «προδοσίες», τις παλινωδίες, τις λάθος επιλογές, αλλά συνεχίσαμε να υπερασπιζόμαστε τη Δωρεάν ποιοτική περίθαλψη, τα κοινωνικά και δημόσια αγαθά.

Σταθήκαμε απέναντι στην απειλή που συνιστούν για τη δημόσια υγεία οι εξορύξεις. Σταθήκαμε απέναντι σε λογικές καταστολής, στη ρατσιστική και εθνικιστική ρητορική που διαλύουν την κοινωνία.

Συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε για νίκες και κατακτήσεις που έχουν αντίκρισμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια των ανθρώπων.

Τόσα χρόνια μάθαμε καλά να ξεχωρίζουμε το επείγον, τη σημασία της ελάχιστης κατάφασης, την αξία της μικρής νίκης του κινήματος.

Μάθαμε να ξεχωρίζουμε τη δύναμη της επιθυμίας από την αντιδημιουργική θέση στην οποία σε καθηλώνει ο θυμός και η αδράνεια.

Μάθαμε πόσο σημαντικό είναι να έχεις χώρο, να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις έστω κ ά τ ι, αντί να αναλώνεσαι στην παντοδυναμία τού «όλα ή τίποτα».

Όσοι ειδικά εργαζόμαστε σε δημόσια νοσοκομεία ή κέντρα υγείας, όσοι τα προηγούμενα χρόνια απελπιζόμασταν με τους ανασφάλιστους ασθενείς που προσέρχονταν και στεκόμασταν ανήμποροι μπροστά τους γιατί δεν μας επέτρεπαν να τους νοσηλεύσουμε εάν δεν πλήρωναν, νιώθουμε ανακουφισμένοι που έχουμε πια τη δυνατότητα να παρέχουμε ποιοτικές και δωρεάν υπηρεσίες υγείας για όλους.

Αυτό, που μπορεί να φαντάζει, μπροστά στη μεγάλη εικόνα ή σε όσους είναι μακριά από την ώρα της ανάγκης, ελάχιστο, σας διαβεβαιώνουμε ότι σε επίπεδο ζωής και αξιοπρέπειας είναι ανεκτίμητο.

Όταν στην πενταετία 2011-2015 δεχόμασταν εντολές από τις διοικήσεις να μην παραδίδουμε τα νεογέννητα μωρά στις μητέρες τους μέχρι να εκκαθαριστεί η οφειλή τους, είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε διαφορετικά την τεράστια σημασία που έχουν τα βήματα που έγιναν στον τομέα της Δημόσιας Υγείας για την πλήρη κάλυψη όλων χωρίς προϋποθέσεις.

Επειδή για εμάς η πολιτική είναι οι άνθρωποι, η δύναμη και η επιθυμία των ανθρώπων, γι’ αυτό και μπορούμε με γενναιότητα να αναγνωρίσουμε τα θετικά που έγιναν για τη δημόσια υγεία.

Θεωρούμε χρέος μας να αγωνιστούμε ώστε να διατηρηθούν οι κατακτήσεις. Οι νίκες που καταφέραμε ως κίνημα να γίνουν στέρεα παρακαταθήκη για να πάμε πιο πέρα στις διεκδικήσεις και στον αγώνα μας.

• Έχουμε ευθύνη να σταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις απέναντι στην κατάργηση αυτών των βημάτων, απέναντι στην νομιμοποιημένη επέλαση της αγοράς.
• Το να μηδενίζει κανείς τα πάντα είναι πολύ εύκολο και ανέξοδο.
• Πάντοτε θα υπάρχει ένα «ναι μεν αλλά» που τροφοδοτεί τον θυμό, το πολιτικό ή προσωπικό αδιέξοδο, ακόμη και τη χαιρεκακία.
• Πάντοτε θα υπάρχει κάτι έξω από εμάς, που θα φταίει για την αδράνειά μας.
• Πάντοτε θα υπάρχουν δυνάμεις που μας κάνουν να μη βλέπουμε εναλλακτική ή δυνάμεις που φταίνε για το ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική».
• Γνωρίζουμε όμως καλά, μέσα από τη δική μας εμπειρία, ότι τελικά είναι στο χέρι μας να εφεύρουμε την εναλλακτική πρόταση. Αρκεί να υπάρχει τόπος να σταθούμε. Αρκεί να υπάρχει η ελάχιστη δυνατότητα, η κατοχύρωση των βασικών κατακτήσεων, ώστε να βρεθεί η δύναμη για να ακολουθήσουν κι άλλες.
• Καθώς, όπως λέγαμε και στην αρχική μας διακήρυξη, πρέπει να μείνει κανείς ζωντανός για να μπορέσει να αγωνιστεί.
• Πρέπει να κρατήσει την ελάχιστη φλόγα απέναντι στο σκοτάδι.

Αυτό είναι για μας το διακύβευμα των καιρών:

• Να μην επιτρέψουμε να χαθούν οι ζωτικές μας νίκες.
• Να στηριχτούμε σ’ αυτές και να συνεχίσουμε.
• Να μη στεκόμαστε αυτοφλεγόμενοι, θυμωμένοι και ανήμποροι.
• Να πάμε μπροστά.
• Να μη γυρίσουμε πίσω.

 

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης