Έφυγε ο Βασίλης Παστρωμάς. Ιατρός ακτινόλογος, διευθυντής ΕΣΥ

 

Με τον Βασίλη Παστρωμά γνωριστήκαμε στις αρχές του 1989 στο Γενικό Νοσοκομείο Μεσολογγίου και ξαναβρεθήκαμε στο τέλος του χρόνου να συνυπηρετούμε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας.

 

Γειτονικά τμήματα, συναφείς ειδικότητες, η φιλία μας θεμελιώθηκε πάνω στις κοινές ιδεολογικές μας θέσεις, στην αδιαπραγμάτευτη αξία της αξιοπρέπειας, της ηθικής και της τιμής και φυσικά στην αμοιβαία μας αγάπη για το ψάρεμα και τη θάλασσα. 

Θα θυμάμαι πάντα τις “διαφωνίες” μας σχετικά με τις διάφορες τεχνικές ψαρέματος – παραδοσιακός ο Βασίλης με τα καρούλια του, ανήσυχος πειραματιστής με καλάμια και νέες τεχνικές εγώ, λογικό ήταν.

 

Το καλό όμως ήταν ότι παρά τις παθιασμένες του διαφωνίες ο Βασίλης είχε την αντίληψη να ξεπερνάει τα όποια εμπόδια και αντιρρήσεις και να ακούει. Να δοκιμάζει και να υιοθετεί τα καινούργια και μάλιστα να τα μελετάει για να τα εμπεδώσει και να αποκτήσει τη γνώση αυτών. 

 

Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι αυτός ήταν ο Βασίλης και στην καθημερινή του ζωή… όχι εύπιστος φυσικά αλλά πάντα σε σταθερή πορεία προς τον στόχο και με την αντίληψη να εμπλουτίζεται χωρίς να παρεκλίνει.

Όσο ζω θα θυμάμαι  τις τακτικές ψαρευτικές μας εξορμήσεις, τα απογεύματα δίπλα στη θάλασσα, τις “διαφωνίες” – που αν δεν είχαμε τις εφευρίσκαμε για να μη χάσουμε την παράδοση – και τα μόνιμα αλληλοπειράγματα σαν τους γέρους στο Μάπετ Σόου. Τα Σαββατοκύριακα να ψαρεύουμε και παραδίπλα να κάνουν μπάνιο οι “κοράκλες” σου τότε του δημοτικού όλα υπό το άγρυπνο βλέμμα της Λίτσας.

 

Θα θυμάμαι να μπαίνεις στο γραφείο μου κάθε τόσο και λιγάκι με  “βρε Γιαννάκενα, θέλω να μου προτείνεις ενα καλό καλάμι ψαρέματος και μηχανισμό” ή “βρε Γιαννάκενα, θέλω να μου κάνεις σέρβις στον τάδε μηχανισμό ψαρέματος”…αλλά πάνω απ’ όλα θα θυμάμαι τη βαθιά φιλιά μας των 4 σχεδόν δεκαετιών.

Ο Βασίλης υπήρξε ο φίλος στον οποίον μπορούσα πάντα να υπολογίσω ότι θα ήταν στο πλευρό μου, που πάντα με στήριζε στις συνελεύσεις, στις συνδικαλιστικές και θεσμικές εκλογικές αναμετρήσεις. Ο Βασίλης που ποτέ δεν πρόδωσε αυτή την φιλία μας και την αριστερή αντίληψη περί συντοφικότητας και συναγωνισμού.

 

Ο Βασίλης Παστρωμάς εκλέγονταν για αρκετά χρόνια στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΙΝΑ ,της οποίας ήταν και ιδρυτικό μέλος, και σε άλλες θέσεις στον ιατρικό συνδικαλισμό. Θήτευσε σαν Αντιπρόεδρος της Ένωσής μας από το 2009 ως το 2011. 

Ο Βασίλης που πρόσφερε πάντα απλόχερα με οποιοδήποτε τρόπο σε όσους είχαν ανάγκη – είτε σαν κορυφαίος στον τομέα του που συμβούλευε νοσοκομειακούς ιατρούς όλων των ειδικοτήτων για την επίλυση δύσκολων διαγνώσεων είτε απαντώντας στα αιτήματα μας να εκφράσει τη δική του άποψη για εξετάσεις όπου θέλαμε και τη δική του άποψη.

Βασίλης, ο Άνθρωπος που συμμετείχε ένεργα στην περίοδο των μνημονίων στην πρωτοβουλία ομάδας γιατρών που προσφέραμε την δεοντολογικά (και ιδεολογικά) προβλεπόμενη ιατρική περίθαλψη και φροντίδα σε χιλιάδες ασθενείς όταν οι ανασφάλιστοι στη δοκιμαζόμενη Ελληνική κοινωνία είχαν φτάσει τα 2,5 εκατομμύρια ψυχές χωρίς πρόσβαση στη Δημόσια Υγεία. 

Βασίλη, έζησες με αρχές και ανιδιοτέλεια και είχες την ικανοποίηση να δεις τα παιδιά σου να διαπρέπουν. Μέγας δάσκαλος για γενιές φοιτητών και ειδικευομένων που σήμερα, πολλοί απ’ αυτούς/ες τιμούν το ήθος και την Ιατρική Δεοντολογία που διδάξει πέραν των γνώσεων που δίδαξες.

 

Λείπεις Βασίλη, αλλά θα είσαι πάντα παρόν…

Γεννημένος το 1953, στη Λυσιμαχία ο αντιδικτατορικός αγωνιστής και μαχητής της ζωής, σε εποχή που η Ελλάδα και οι αγροτικοί οικισμοί πάσχιζαν να σταθούν στα πόδια τους, μετά τον αιματηρό Εμφύλιο που έζησαν επί 4 χρόνια κι ενώ μόλις είχαν παρέλθει άλλα 4 χρόνια, με γονείς φτωχούς από το Κρίκελο Ευρυτανίας, είδε το φως της ζωής του.

 

Συμμετείχε ως φοιτητής της Ιατρικής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπου συνελήφθη και βασανίστηκε επί δεκαήμερο στην Ασφάλεια της Μεσογείων, ριζοσπαστικοποιήθηκε και στρατεύτηκε στο ΚΚΕ, ενώ από το 1991 παρέμεινε στον Συνασπισμό της Αριστεράς και στην συνέχεια στην ΕΑΡ και στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον θάνατό του.